Czy to już koniec walki fiskusa z wiatrakami

NSA stwierdził, że w przypadku gdy nie ma tożsamości pomiędzy budowlą a środkiem trwałym, od którego dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość rynkowa tego obiektu.

Przedsiębiorstwa z branży energii odnawialnej w ciągu ostatnich lat nieustannie zmagają się z problemami dotyczącymi opodatkowania podatkiem od nieruchomości ich składników majątku. Część z tych trudności zapoczątkowana została przez wejście w życie ustawy z 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (dalej: UoIEW), która w brzmieniu obowiązującym w 2017 r. rozszerzyła zakres opodatkowania elektrowni wiatrowych w tym roku. Co więcej, w tym właśnie stanie prawnym pojawiły się wątpliwości odnośnie do możliwości stosowania wartości rynkowej elektrowni wiatrowej jako podstawy opodatkowania budowli. Rozstrzygnięciem jednego z wielu toczących się w tym zakresie sporów jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lutego 2020 r.

(II FSK 2584/19), w którym wskazano na brak jednolitego podejścia w dotychczasowym orzecznictwie sądowo-administracyjnym oraz przychylono się do pozytywnego dla podatników stanowiska.

Metoda prostsza i obiektywna

W sprawie rozstrzygniętej przez NSA nie istniał w rejestrze podatnika pojedynczy środek trwały ani grupa środków trwałych, które łącznie odpowiadałyby zakresowi opodatkowania elektrowni wiatrowych w 2017 r. Na przedmiot opodatkowania składały się wtedy bowiem zarówno części budowlane (wieża oraz fundament), jak również elementy techniczne wprost wymienione...